نوجوان عارفی که در سجده به لقاءالله پیوست

رفتم کنارش. همزمان با صدا کردنش، تکانی هم به بدن او دادم. یک باره از پهلو به زمین افتاد. نفس نمی کشید. دقت کردم و دیدم، یک ترکش ریز به قلب او اصابت کرده و در همان حال سجده، به دیدار معبودش شتافته است.

از هنگام برکناری ابوالحسن بنی صدر از سمت فرماندهی کل قوا و ایجاد تحول در فرماندهی جنگ، ایده های کارشناسان نظامی سپاه، مبنای طرح ریزی نبردهای بزرگ قرار می گرفت.

این جریان که از عملیات ثامن الائمه (ع) آغاز شد تا پایان والفجر مقدماتی ادامه داشت؛ اما عدم موفقیت در عملیات والفجر مقدماتی که در پی ناکامی عملیات رمضان حاصل شد، موقعیت سپاه را در برنامه ریزی جنگ تضعیف کرد. در نتیجه فرماندهی عملیات والفجر ۱ باهدف پیشروی به سوی العماره و تهدید آن از شمال به فرمانده نیروی زمینی ارتش؛ سرهنگ صیاد شیرازی واگذار شد.

وی که پس از ناکامی عملیات رمضان، معتقد شده بود در صورت واگذاری نیروهای بسیجی به ارتش، ارتش می تواند کارنامه درخشان تری از سپاه عرضه کند، در عملیات والفجر ۱، سازمان سپاه را تحت امر گرفت و شیوه های شناخته شده کلاسیک را برای عملیات برگزید.

از آغاز عملیات ثامن الائمه (ع) تا آغاز عملیات والفجر ۱، همواره در شکستن خط، از تاریکی شب، غافل گیری، هجوم به نقاط ضعف دشمن و ابتکار عمل نیروهای شهادت طلب استفاده می شد، ولی در عملیات والفجر ۱، روش هجوم در پوشش آتش تهیه انتخاب شد؛ طرحی که آتش به جای خون، نام گرفت.

عملیات با اجرای انبوه آتش توپخانه شروع شد؛ ۶۰ هزار گلوله بر مواضع دشمن فرود آمد، چیزی که تا آن زمان در طول جنگ ایران و عراق در عملیات ها'>عملیات های خودی سابقه نداشت. دشمن نیز با ۱۰۰ هزار گلوله توپ، با آتش خودی مقابله کرد.

در این عملیات که در دو محور و در چند مرحله اجرا شد؛ خطوط پدافندی نیروهای دشمن شکست، لیکن براثر هوشیاری آن ها و عوامل دیگر، الحاق بین یگان ها صورت نگرفت و منطقه آزادشده تثبیت نگردید.

روایت محمدرضا کریمی

چه عاقبت خیری!

محمدرضا کریمی، رزمنده گروهان سوم گردان کمیل به ذکر خاطره ای از این عملیات پرداخته که به مناسبت سالروز عملیات والفجر ۱ منتشر می شود:

یکی دو روزی می شد که در خط بودیم. در این مدت هم آب تمام شده بود و هم غذا. گرسنگی و تشنگی ازیک طرف و کمبود مهمات از طرف دیگر، حسابی کلافه مان کرده بود. تا آن لحظه، چند پاتک سنگین و گردن کلفت کماندوهای بعثی را دفع کرده بودیم.

شاید طی شبانه روز، کمی بیشتر از یک ساعت نخوابیده بودیم. تقریباً شب سوم عملیات والفجر-۱ بود که برادر اسماعیل خسروی، معاون گروهان، من و یک نوجوان ریز جثه گروهانمان را که اعزام اولی بود، صدا کرد و با خودش به قسمتی از کانال برد.

گفت: این محدوده هفتاد، هشتاد متری مال شما! همین جا، نوبتی پست بدهید و مراقب باشید تا دشمن نتواند از این قسمت به داخل کانال نفوذ کند.

من و آن بسیجی نوجوان باهم تقسیم کار کردیم. قرار شد، ابتدا، او دو ساعت پست بدهد و بعد مرا صدا کند. من هم دو ساعت پست بدهم و او را صدا کنم. آن قدر جنازه های دشمن و پیکرهای مطهر شهدای ما، کف کانال افتاده و روی آن ها را خاک گرفته بود که کف کانال، مقدار قابل توجهی، بالاآمده بود. طوری که برای در امان ماندن از تیر تراش و تیرهای تک تیراندازان دشمن باید در کانال، نشسته تردد می کردیم. به همین علت، آن نوجوان بسیجی هم، نشست و اسلحه اش را آماده در دست گرفت. گاهی هم نیم خیز می شد و نگاهی به دشت زیر این تپه می انداخت.

من هم چشمانم را بستم. هر از چند گاهی با انفجار خمپاره های ۸۱ میلی متری، درون کانال و موج ایجادشده و ریزش کانال پس ازآن، چشمانم را باز می کردم. دوباره از شدت خستگی و بی خوابی، چشمانم بی اختیار، روی هم می رفت.

بالاخره، دو ساعت تمام شد و آن نوجوان، مرا صدا کرد. من آماده نشستم و حالا نوبت او بود که بخوابد. اما در کمال تعجب دیدم که نخوابید. تکبیره الاحرام گفت و شروع کرد به نمازخواندن. آن هم چه نمازی. چه سجده هایی، طولانی و عرفانی. چه قنوتی، دلنشین و همراه با اشک و آه.

به حالش غبطه خوردم. من خودم نوجوان بودم ولی او از من، کم سن و سال تر بود. اما ازلحاظ روحی و مقامات عرفانی از من خیلی بزرگ تر و جلوتر بود.

خلاصه تا نزدیک نماز صبح، دو ساعت پست دادم و دو ساعت استراحت کردم. ولی او دو ساعت پست می داد و دو ساعت عبادت می کرد و نماز می خواند.

تا بار آخر که نزدیک نماز صبح بود. من بیدار بودم و داشتم پست می دادم. او هم مثل هر بار، دو ساعت زمان استراحت خودش را در حال نمازخواندن بود.

پشت سرهم، خمپاره های ۸۱ میلی متری توسط دشمن شلیک و داخل و اطراف کانال منفجر می شدند. دو ساعت پست من، وقت خواندن نماز صبح تمام شد. با خودم گفتم: ابتدا او را صدا می کنم تا مشغول پست شود. بعد، خودم نماز صبح را می خوانم و برای آخرین بار در آن شب، شاید بتوانم چند دقیقه دیگر، بخوابم.

او در حال سجده بود. صدایش کردم و گفتم: نوبت توست تا پست بدهی. نیم ساعت گذشت و او، هنوز در حال سجده بود. دوباره صدایش کردم. بازهم سجده و سجده.

رفتم کنارش. همزمان با صدا کردنش، تکانی هم به بدن او دادم. یکباره از پهلو به زمین افتاد. نفس نمی کشید. دقت کردم و دیدم، یک ترکش ریز به قلب او اصابت کرده و در همان حال سجده، به دیدار معبودش شتافته است.

چه عاقبت خیری! اولین اعزام، اولین عملیات، چند روز گرسنگی و تشنگی، عبادت، نماز شب، شهادت حین رزم در حال سجده و روبه قبله.

خوش به سعادت اش. ای کاش اسم این شهید بزرگوار یادم بود. پیکر مطهر شهید نیز در همان کانال باقی ماند و نتوانستیم، او را به عقب منتقل کنیم.

منبع:

۱-جمعی از نویسندگان، اطلس جنگ ایران و عراق (فشرده نبردهای زمینی)، تهران، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، چاپ چهارم، ۱۳۹۹، صفحه ۷۱

۲-بابایی، گلعلی، زمین های مسلح، تهران، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، نشر بیست وهفت بعثت، چاپ اول ۱۴۰۱، صفحات ۶۵۴، ۶۵۵، ۶۵۶